Besaril en Smeerlap Ling’s Corruptie: Rechter Pimpt Strafblad Hard
Van kaviaar naar cel, OM scalpeert hun “diplomatie”.
Tulipan Telenovela: Besaril & Ling’s Belastinggeld-Bloedbad – Rechter Maait Ze Neer in Arubaanse Shitstorm
Oranjestad, 13 juni 2025 – Welkom bij de apocalyptische finale van Aruba’s Duurste Debacle, waar ex-minister Guillfred Besaril en ex-directeur Glenn Ling – laten we hem voortaan “De Onzichtbare Handlanger” noemen – de hoofdrol spelen in een schaamteloze orgie van verduistering en machtsmisbruik. De rechter heeft de vloer met ze aangeveegd, hun smoesjes vermorzeld en de staatskas een rouwkrans gestuurd. Dit is Pimp My Misdaad: Aruba Edition, en het enige dat nog overeind staat is het OM met een geheugen scherper dan een Arubaanse machete en een rechter die geen greintje bullshit tolereert.
De Rechterlijke Slachtpartij: Een Scorekaart van Schaamte
Guillfred Besaril: De Belastinggeld-Bandiet met een Bouwobsessie
Vonnis: 20 maanden cel, waarvan 10 voorwaardelijk. Genoeg tijd om in de bajes een zelfhulpboek te schrijven: Hoe Ik Mijn Carrière Verbouwde tot een Puinhoop.
Boete: AFL 138.688 terugbetalen, of een extra jaar achter de tralies. Misschien kan hij zijn “diplomatiek verbouwde” huurhuis op Marktplaats zetten? Oh nee, dat was al niet van hem.
Zijn leugen: “Het was voor Aruba’s glorie, ik zweer het!” De rechter veegde de vloer met zijn smoes, lachte hem uit en bestelde een leugendetector met spoedlevering.
De Onzichtbare Handlanger (voorheen Glenn Ling): De Keizer van het “Ik-Zag-Niks” Circus
Vonnis: 180 dagen cel (171 voorwaardelijk) plus 200 uur schoffelen in de Arubaanse hitte. Tip, Handlanger: koop een schep en een geweten, want beide ben je kwijt.
Boete: Nul florin, want de Handlanger “had er niets aan”. (Tenzij je een vet salaris, een pluche kantoor en een masterdiploma in “doen alsof je een plant bent” als winst telt.)
Zijn leugen: “Ik zag niets, mijn ogen waren in een ander universum!” De rechter sloeg zijn excuus tot moes, gaf hem een gouden medaille voor onzin en een schop onder zijn luie kont voor verantwoordelijkheid.
De Arubaanse Belastingbetaler: De Genadeloze Gepakte Figuranten
Vonnis: Een geplunderde portemonnee en een vertrouwen in de overheid dat nu ergens in een Arubaanse vuilnisbak ligt te stinken naast Besaril’s bonnetjes.
Boete: De mentale marteling van het aanschouwen van deze shitshow zonder een fles rum of een exit-strategie.
Hun brul: “Waarom betalen wij voor deze teringzooi?!” (Antwoord: omdat ministers denken dat de staatskas hun persoonlijke piñata is.)
De Plot: Een Arubaanse Slachting in Drie Bedrijven
1: Besaril’s Belastinggeld-Bouworgie
Guillfred Besaril, ex-minister en zelfbenoemd staatskasplunderaar, zag het Arubahuis in Den Haag als zijn persoonlijke aflevering van Extreme Makeover: Corruptie Edition. Een huurhuis verbouwen voor een ton? “Diplomatieke noodzaak, bitches!” Papa’s Setar-telefoonrekening betalen? “Familie is Aruba’s merk, duh!” Kaviaar en champagne in toprestaurants? “Je promoot geen eiland met een broodje bal!” Hij dacht dat belastinggeld zijn persoonlijke crypto-wallet was. De rechter? Die zag het als een aflevering van De Grote Schoonmaak, en veegde zijn smoesjes de prullenbak in.
2: De Onzichtbare Handlanger’s Wereldrecord Wegkijken
De Onzichtbare Handlanger, voorheen bekend als Glenn Ling, speelde de bijrol van “man die alles goedkeurt terwijl hij in een coma ligt”. Zijn levensmotto? “Als ik mijn ogen dichtknijp, ben ik onschuldig.” Terwijl Besaril de kas leegjatte, zat de Handlanger handtekeningen te krabbelen alsof het een sponsorloop voor ethiekhaters was. Zijn verdediging? “Ik dacht dat ‘toezicht’ betekende ‘toekijken hoe iemand anders de boel sloopt’.” De rechter maaide zijn excuus neer als een grasmaaier op een golfbaan en wees hem erop dat “wegkijken” geen olympische sport is. Hij is nu beschikbaar voor een Netflix-special: Hoe Overleef je een Schandaal door te Doen Alsof je een Inerte Gaswolk Bent.
3: De Arubaanse Burger als de Echte Slachtoffer
Terwijl Besaril en de Onzichtbare Handlanger hun belastinggeld-orgie vierden, bleef de Arubaanse burger achter met een lege bankrekening en een vertrouwen in de overheid dat nu ergens op een Arubaans strand ligt te rotten, naast de Handlanger’s ruggengraat. Het Arubahuis? Dat was tijdelijk “Besaril’s Belastinggeld-Bordello”, met een open bar en een renovatiebudget dat de gemiddelde Arubaan alleen in een koortsdroom ziet. De rechter heeft de vloer met ze aangeveegd, maar de echte kaakslag? Die krijgt de burger, die deze shitshow mag blijven betalen terwijl de heren hun straf uitzitten (of uitlopen).
Waarom Dit een Arubaanse Tarantino-Waardige Ramp Is
Besaril’s hoofdrol: Hij speelt de gladde boef die dacht dat “minister” een synoniem was voor “maffiakoning”.
De Onzichtbare Handlanger’s bijrol: De ultieme lakei, die bewijst dat je met genoeg passiviteit een schandaal bijna overleeft (tot het OM je nek breekt).
De setting: Het Arubahuis, een ambassade die tijdelijk een VIP-bordeel werd, gefinancierd door jouw bloed, zweet en tranen.
De plot twist: De rechter en het OM hebben een geheugen scherper dan een Arubaanse cactusspies en een tolerantie voor onzin lager dan de zeespiegel.
Seizoen 2: Wat Voor Ellende Wacht Ons Nu?
Besaril: Gaat de cel in, tenzij hij een deal sluit voor een realityshow: Pimp My Cel, waarin hij gevangenismuren decoreert met krokodillentranen en slechte smoezen. Alternatief: hij wordt TikTok-ster met video’s zoals “Hoe overleef je de bajes met een ministeriële sneer”.
De Onzichtbare Handlanger: Start een OnlyFans voor ethiekhaters: Wegkijken voor Dummies. Eerste video: “Hoe je een handtekening zet zonder je hersenen ooit aan te zetten.” Of hij wordt hovenier, want 200 uur schoffelen is een realitycheck.
Aruba: Lanceert “Transparantie-app 8.0”, met een ingebouwde guillotine die ministers onthoofdt (figuurlijk, helaas) als ze het woord “verbouwing” fluisteren.
De Vlijmscherpe Levenslessen (Met een Emmer Zout en een Kettingzaag)
Voor ambtenaren: Belastinggeld is geen cadeaubon voor je droomvilla, hoe graag je ook een gouden toilet wilt.
Voor directeuren: “Ik zag niets” is geen excuus, het’s een sollicitatie voor “meest waardeloze zombie ooit”.
Voor politici: Een ministerspost is geen vrijbrief om de staatskas te behandelen als je persoonlijke OnlyFans-account.
De ultieme les: Het OM heeft een geheugen als een NSA-database, en de rechter heeft minder geduld dan een Arubaanse barman die je vraagt om “nog één rondje” na sluitingstijd.
Einde Sitrep. Geschreven met een kettingzaag van satire, een vat vitriool en een budget van precies nul florin (want wij zijn verdomme niet Besaril).
Disclaimer met een Vlijmscherpe Machete:
Feitencheck: De veroordelingen zijn keihard echt, de satire is onze middelvinger naar deze farce.
Voel je je gesneden door zinnen als “belastinggeld-bloedbad”? Huur een advocaat, of beter nog, een ziel.
Dit artikel kostte geen cent belastinggeld, alleen onze razernij, een overdosis humor en een toetsenbord dat nu in de intensive care ligt.
Who's next?